ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ՍՐՏԻ ԱՐԱՏ ՉԷ

Դարե՛ր շարունակ,

Դարե՜ր շարունակ

Բոլոր գույներից կապույտն առավել

Հուզել է մարդուն,

Միտքը խռովել:

 

Օվկիանին տիրած,

Իշխելով ծովին՝

Նա աչքը տընկեց

Երկընքին ծավի:

 

Իզուր կարծելով,

Որ այլ ճար չունի

Վերին ծովերում լողալու համար՝

Մարդը միտք արեց կապկել թռչունին:

 

Սակայն...

Կապկելուց այդ ե՞րբ է ախար մեծ բան դուրս եկել,

Որ դուրս գար հիմա:

 

Չէ՞ որ ծովերում լողալու համար

Ճայ լինելն անգամ կատակ է հիմար -

Պետք է ձո՛ւկ լինել:

 

Եվ Մարդը հիշեց,

Որ ինքն առաջին իր նավակները 

Իրոք որ ձկան տեսքով էր շինել:

 

Եվ հենց ա՛յն պահին,

Երբ թռչուններին կապկելուց պրծավ,

Այդ պահին էր հենց,

Որ երկրո՛րդ անգամ

Մարդը աշխարհում կապկից մարդ դարձավ: