Ահա հենց ինքը Լուսինը լաչառ,
Որ քո դեմ անվերջ դավեր է նյութել,
Քեզ տըրվածներին ձըգտել է դյութել,
Բայց մինչև այսօր չեն օգնել նրա
Ո՛չ մարմինը մերկ,
Ո՛չ դեմքը սիրուն,
Ո՛չ անկեղծ պահեր,
Ո՛չ խաղ ու կեղծիք:
Ու թե ազդել է՝
Լոկ նրանց վրա,
Որ քեզ ամենից տկար են սիրում -
Լոկ ծովի վրա
Ու... բանաստեղծի:
Լուսնա-կնամոլ ու հեշտաբարո
Օվկիանոսներն ու ծովերն իսկապես
Մակընթացության իրենց ալիքով
Ձըգտում են թողնել փակ ափերը քո,
Ձըգվում են դեպի լանջաբաց ու հին
Այդ Լուսին կոչված էժան պըչրուհին,
Ձըգվում են...
Սակայն
Դու ամեն անգամ
Բարկությամբ կնոջ
Ներքուստ ծփում ես
Եվ ստիպում ես,
Որ ետ դառնան գան:
Եվ անուղղելի,
Բայց և ձախողակ
Այդ կնամոլը՝
Նույն ծովն այդ
ահա՝
Զըղջացած արդեն
Եվ ամոթահար,
Աչքերը լեցուն
Ներումնահայցման աղի թացությամբ՝
Նորից,
Շան նման,
Փարում ոտերիդ,
Ափերդ է լիզում -
մակընթացությամբ...
Իսկ պոետնե՜րը...
Եթե ճիշտն ասել՝
Թույլ տղամարդ են,
Քան թե կնասեր...
Եվ դու
Նույնիսկ քո այդ պաղ ու շիջուն,
Այդ թույլ ու տկար սիրեկաններին,
Մինչևիսկ նրա՜նց
Լուսնին չե՛ս զիջում.
Ինչպես մանկանը՝ իր խաղալիքով,
Խաբում ես նրանց ծառ ու ծաղիկով,
Արբեցնում նրանց փառք - ըմպելիքով,
Հմայում նրանց
Մայրամուտներով ու ծեգով ոսկե,-
Եվ նրանք քեզ, կի՛ն,
Ասում են կրկին
Երդումի՛,
Սիրո՛,
Քնքշանքի՜ խոսքեր...
