ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ՍՐՏԻ ԱՐԱՏ ՉԷ

Հեղափոխության մրրիկն է ճայթել

Նաև վերևում:

 

Եվ միանգամից - չուզելով - հանկարծ

Հեղափոխվում է հայա՜ցքդ անգամ.

 

Քիչ առաջ հանգիստ,

Իսկ հիմա գժված

         քամուց

Պոչնիվար տանիքից քշված

Գյուղական ծաղկուն ավելը ծանոթ

Ինձ ցերեկային գիսաստղ է թվում...

 

Նույնիսկ հավերն են հիմա ինձ թովում -

Անվարժ-անճոռնի քայլող հավերը

Կարծես թե այսօր

(Առաջի՜ն անգամ)

Իրենց տոտերով դաջում են... աստղեր՝

Հողի երեսին երկի՜նք նկարում...

 

Ծիրանի ծառից խեժն է վար ծորում -

Ասես վայր ընկնող մի աստղ է ծյուրում...

Ճերմակ մալաչա տանձերն են կաթում -

Կարծես թե օդում

Գլխիվայր շրջված պարաշյուտներ են լիլիպուտային...

 

Մի ողջ Ծիրկաթին ողկույզ-ճութային,

Եվ մի աննշան, մի խելառ ճպուռ

Խարջու գնդաձև շրջանն է ահա

Լարված բզզոցով անվերջ չափչփում,

Պտույտներ տալիս նույն ուղեծիրով

Ու հետո՝

Թափով ընկնելով ճութին,

Զոհվում է նրա ձյութի պես կպչուն

Ու ճահճի նման ներս քաշող հյութին,

Զոհվում է -

Ինչպես մթնոլորտային խիտ շերտերի մեջ

Արբանյակներն են խրվելով կորչում...

 

Հեղափոխվել է հայա՜ցքըդ անգամ: