ՆԱՀԱՆՋ ԵՐԳՈՎ

Ես շատ էի նման այն հեքիաթի կատվին,

Որ երբ մինչև անգամ չքանում է աչքից՝

Վառ ժպիտը նրա դեռ մնում է երկա՜ր...

 

Ես գյուտարարն էի քո այն գեղեցկության,

Որ մի գուցե չկար ինձնից առաջ

Եվ չլինի գուցե ինձնից հետո:

 

Ու նիրհեցի (գուցե և քնեցի՞)

Քո այդ գեղեցկության ստվերի տակ՝

Բոլոր կասկածներս արձակուրդի ճամփած

Եվ ծածկըված տաքուկ այն չգիտեմ ինչով,

Որ կոչվում է... հավա՞տ, վստահությո՞ւն:

 

Արթնացել եմ արդեն:

Օ, չէ՛, արթնացի՜ր:

Եվ իմ գրչի ծայրից, օր-ցերեկով,

Մի պուտ մթին գիշեր հենց նոր կաթեց

Այս միամիտ-անմեղ

Մաքուր-ճերմակ թղթին,

Մաքուր-ճերմակ՝

Ինչպես ինքըդ երեկ...