ՆԱՀԱՆՋ ԵՐԳՈՎ

Եվ ինձ նման ամպած երկինքն է լուռ ձնում:

Ու մայթերն են իրենց դեմքին շպար դնում:

 

Դու չունեիր ոչ նե՛րկ,

Ոչ շպա՛ր ու սնգո՛ւյր:

 

Դու ի՜նչ էիր, գիտե՞ս, թե ի՜նչ էիր:

Դու կին էիր, բայց և աղջիկ ու քույր,

Սնդիկի սյա՜ն նման ուղիղ ու ջինջ էիր,

Իշակաթնո՛ւկ չէիր, այլ սինձ էիր,

Գինի՛, որ չի տալիս մրուր-տականք:

Եվ ի՜նչ.

         Դու քե՞զ չէիր, այլ ի՞նձ էիր

Այս ամենի համար լոկ պարտական...