ՆԱՀԱՆՋ ԵՐԳՈՎ

Բոլոր փողոցներում՝

                  քամիների ժողով,

Իսկ խաչմերուկներում՝

 

                   խորհրդակցություն բքի.                    

-Ի՞նչ են քննում արդյոք,

Ի՞նչ կորոշեն:

Իսկ ես...

         արդեն խորհել

                  ու մտածել եմ ես,

Ինչ որ ծածուկ էր դեռ՝

Արդեն բացել եմ ես,

Եվ մեկընդմիշտ՝ ցավով՝ արդ հասկացել եմ ես,

Որ դու գիշերային իմ սարսափն ես անանց.

-Թույլ տուր մի քիչ քնե՜մ...

Եվ այն ափն ես հեռու,

Որ ընկած է անծիր օվկիանոսից անդին.

-Եթե այստեղ՝ գիշեր,

Այնտեղ ցերեկ է վառ...

 

Այս առաձիգ կյանքի ցատկան լարի վրա

Թե ես՝ լարախաղաց,

Դու այն ձողն ես փրկիչ,

Առանց որի վաղուց փշրել էի գանգըս...

 

Դու՝

         վրիպա՜կ իմ սեր,

Եվ այնպիսի՛,

Որին շտկում չկա,

Ու դրանից

Աղճատվում է կյանքի իմա՜ստը ողջ...

 

Եվ ինձ ի՞նչ է մնում, որ ի՞նչ անեմ:

 

Թե իմ տառապանքից ես արձաններ շինեմ՝

Դու կարող ես իսկույն մի կռատուն դառնալ,

Ուր կարող է անթիվ տոտեմների

Մի ո՜ղջ կենդանական աշխարհ լինել.

Բացի շնի՛ց գուցե,

Որ տոտեմն էր կարծեմ հավատարիմ սիրո...

 

Սակայն կուռք են կերտում լոկ հավատի՛ց դրդված

Եվ հավատի՜ համար,

Ինչ ես չունեմ հիմա,

Ու թե տառապում եմ՝

Ա՛յդ պատճառով...

 

Ու ես տառապանքից խաղալիք եմ շինում,

Որ... ինձ նման տարեց մանուկներին խաբեմ...