ՔԱՐՏԱՇԸ

Եվ հաճախ է, իրոք, նա մրմնջում «Կռունկ».-

-«Կռո՛ւնկ, մեր աշխարքեն խաբրիկ չունի՞ս»...

Ու կռունկի թևով թռչում հեռո՜ւ-հեռո՜ւ,

Այնտեղ, ուր հայրական տան մոխիրն է լռում,

Ում այգին է թոշնում առանց ջրի...

 

Եվ իջնում է մուրճը ու բարձրանում... Անձև

Քարերն են պատ դառնում արդարորեն շիտակ...

Իր հայրական տունն է վերաշինում կարծես

Մասիսներիների խանդոտ հայացքի տակ...

 

Իր հայրական տունը... Եվ իսկապես՝ հարկավ

Եվ այն, և ա՛յն պիտի վերաշինել կրկին...

Պինդ սեղմում է զգում պոչի վրա իր կարճ

Նրա ձեռքի մուրճը...

Սպասման պես երկար

Միջօրեն է ձգվում: Եվ այդ լարված մտքից

Նա խոնջանում է մեկից, հոգնում է նա...

 

Ժամանակն է փոքր ինչ հանգստանալ...

 

1947թ.